We ontbeten in onze eigen kamer met curd (buffeljoghurt), mangoestan en mango. Buiten klonk een muziekje en dat bleek de bakker te zijn. Guus sprong op, pakte het eerste kledingstuk wat ze zag, trok het aan en rende naar buiten. Het was mijn broek, veel te groot. Met haar ene hand die broek vasthoudend en met in de andere hand de portemonnee ging ze brood kopen.

Daarna gingen we op zoek naar een tuktuk om ons verderop naar het Tsunami Museum te brengen. Dit gebied heeft in 2004 veel schade geleden door de tsunami en we wilden ons daar wat meer in verdiepen. Het Tsunami museum is opgericht als educatief centrum en om de herinnering levend te houden en ook als project om weeskinderen te helpen. De toegang is gratis, maar je kunt een donatie doen. Wat we daar zagen was huiveringwekkend, na een eerste uitleg over aardbevingen en tsunami’s, wat feiten over waar en hoeveel, kwamen we in een kamer met foto’s. Wat een vreselijke ramp is dit geweest! In Sri Lanka zijn 35.500 mensen omgekomen en 5000 mensen vermist geraakt. 2500 kinderen zijn wees geworden. In dit gebied rondom Ambalangoda heeft een 30 meter hoge golf alle huizen aan de kustlijn verwoest, alle vissersbootjes, de restaurants en kleine hotels. Alle passagiers in een bus zijn omgekomen en ruim 1200 mensen die in de trein zaten waar wij gisteren ook in zaten. Onze tuktuk chauffeur was op het moment van de tsunami in Colombo en hoorde daar het nieuws. Het heeft hem een dag gekost om terug te komen (85 km verderop) en toen is hij zijn familie gaan zoeken. Zijn moeder en twee zussen waren gevlucht naar een hogerop gelegen tempel en zij hebben het overleefd. Twee vrienden van hem zijn omgekomen. Je ziet hier nog steeds resten, niet alleen gedenktekens, maar ook huizen die nog in dezelfde staat zijn als net na de tsunami. Ons hotel is aan de beachroad, alles aan deze weg was na de tsunami met de grond gelijk gemaakt. Nu staan er weer huizen, sommige nog niet af.

Onze tuktuk chauffeur Silva is ook met ons meegegaan naar de Turtle Hatchery, een opvanghuis voor zeeschildpadden. Daar vangen ze gewonde zeeschildpadden op die door de vissers worden gebracht en daar zorgen ze dat schildpadeieren die geroofd zijn van het strand alsnog uitkomen. Als de eieren zijn uitgekomen, worden de kleine turteltjes weer teruggezet in zee. Het was mooi om die grote beesten te zien. Sommige zijn gehandicapt, missen een poot of een arm. Deze leren ze in bakken met water hoe ze met hun handicap kunnen zwemmen. Als dat goed gaat worden ze weer terug in de zee gezet.

Op de terugweg mochten we met Silva mee naar zijn huis. We werden ontvangen alsof we de koningin waren. We maakten kennis met zijn moeder, zijn vrouw en zijn zus. Twee buurmannen haalden twee kokosnoten voor ons uit de boom en we kregen zelfgebakken nieuwjaarskoekjes. Ze wonen in een klein eenvoudig huisje met een tuin. Redelijk nieuw, want door de tsunami was hun huis ook weg. Ingericht met plastic tuinstoelen. In onze ogen meer een hutje, maar voor een tuktuk chauffeur waarschijnlijk nog niet eens zo heel slecht. Het was leuk om dit mee te maken, ook al voelt het ook wat raar, al die aandacht.

En aan het einde van de dag nog even een prachtig moment…. We mochten de kleine turteltjes terugbrengen naar de zee! Net voor zonsondergang zetten we de kleintjes een voor een op het strand en ze kruipwaggelden zelf de zee in. Sommigen best snel trouwens. Dag kleintjes, dat je maar een grote reuzezeeschildpad mag worden!