Na een heerlijk ontbijt in de hoteltuin stapten we in een tuktuk richting het station van Galle, waar we de trein naar Ambalangoda wilden nemen. Zoals altijd is iedereen behulpzaam. We werden erop gewezen dat we bij het loket voor de derde klas stonden, men verwacht dat we tweede of eerste klas willen reizen. Nee dus. Geef ons maar een treinkaartje voor 30 roepie (18 cent) in de derde klas en dan gaan we weer in het halletje bij de open deuren staan. Het was een leuke rit. Guus had een gesprek met een mevrouw die haar vroeg of ze in Jezus geloofde en ik had een gesprek met een 18 jarige jongen via de buitenkant van de trein, dus vanuit mijn treindeur terwijl hij uit zijn treindeur hing.

Ambalangoda is een klein stadje aan de kust, in de schaduw van de toeristische plaatsen hier aan de westkust. Niet toeristisch. Precies wat we zoeken. Maar ook wel weer ff wennen. Want niet toeristisch betekent ook dat wij meer moeten zoeken, naar een redelijk guesthouse, naar een plek om te eten, een winkel om brood te kopen en ook naar een gezellige plek op het strand. Want strand is er genoeg, prachtig strand zelfs, maar er is geen kip.

En dat is allemaal gelukt, en het leuke daarvan is dat je meer beleeft. En ook veel meer lol hebt. Het zoeken naar een hotel bijvoorbeeld. We reden naar een hotel dat ik vooraf bij booking.com had opgezocht, maar toen ik binnen ging kijken viel het tegen. Nee danku, dit is niet wat we zoeken, we kijken even verder. Onze tuktuk chauffeur had ineens een plan, en er reed ook ineens een man op een scooter voor ons uit. Wij, direct vol wantrouwen, zeiden dat we dat niet wilden, dat we zelf wilden beslissen, dat hij moest stoppen. Maar de tuktukker zei dat we gewoon ff konden kijken en als we het niks vonden dan konden we weer verder. We vertrouwden ook die scooterman niet, die wilde vast commissie en we kwamen vast ergens bij de broer van een vriend z’n neef in een of ander krot terecht voor veel geld… zoals we in de waarschuwende toeristentips hadden gelezen. Maar we stopten bij een hotelletje met twee vrij nieuwe ruime luxe studio’s met terras, vlakbij het strand. De eigenaar en de zoon kwamen erbij, de scooterman en de tuktukker. Iedereen keek gespannen of wij het leuk vonden. Na een korte onderhandeling waren we het eens over de lage prijs. Iedereen blij! Wij vonden dat we de tuktukker iets meer moesten betalen omdat hij veel meer voor ons had gedaan dan gevraagd, maar hij zei dat dat niet hoefde. En de scooterman bleek de eigenaar te zijn van het hotel dat wij als eerste hadden afgewezen en had ons gewoon uit vriendelijkheid naar een ander hotel gegidst. En de eigenaar en zijn zoon gingen in de weer om onze kamer netjes te maken en ons van flessen koud water te voorzien. Allemaal dus heel goed bedoeld. Sorry mensen, voor ons wantrouwen.

Inmiddels hebben we een superleuke strandtent gevonden die net een paar weken open is en waar ze ook weer zo ontzettend blij met ons zijn. We bestelden lunch en hebben er heerlijk in zo’n overdekt loungeding op het strand gelegen. Toen nog even het centrum in via de vismarkt bij de haven. Allemachtig wat een lucht. Overal lag vis en visafval in die vreselijke hitte. Zwermen vliegen erop. Toen langs winkeltjes en kraampjes en wij waren weer de bezienswaardigheid van de dag. Iedereen zegt gedag, als je een winkeltje instapt, gaat de hele familie staan om te kijken wat je wilt kopen. Meerdere mensen vroegen aan Guus of ze op de foto mochten wat ze natuurlijk graag deed. Toen we verder liepen merkten we dat we werden achtervolgd door een man. Toen we stopten maakte hij duidelijk aan Guus dat hij ook graag op de foto wilde..

De eigenaar van het hotel doet alle moeite om het ons naar de zin te maken. Zelfs zo veel dat we er af en toe een beetje de kriebels van krijgen. Om de haverklap staat ie voor onze neus om te vragen of alles ok is, of we iets nodig hebben, het afval op te halen, thee te brengen, noem maar op. Toen wij aankwamen had hij gezegd dat zijn vrouw voor ons avondeten kon zorgen en dat leek ons een goed plan omdat we nog nergens een restaurant hadden ontdekt. Dus ’s avonds kwam hij ons halen om bij hem thuis te eten. We kregen een plek aan de keukentafel en er stond eten in overvloed. De familie zelf at niet mee, maar stond erbij en keek ernaar. We kregen gratis drank aangeboden zoals wodka en bacardi, maar we hielden het bij een glaasje bier. Hij kwam erbij zitten, dronk een biertje mee en begon ook van het eten te snoepen. Het was een aparte avond.