Om 01:15 staan we klaar, amper geslapen door de adrenaline. Het is zover. Adams Peak, here we come! We lopen in het donker het hotel uit, slaan linksaf naar het straatje met de kraampjes en lopen direct tussen kleine groepjes pelgrims naar het startpunt van onze uitdaging. Een tempel waar monniken een wit touwtje om onze polsen binden, ons vragen waar we vandaan komen en ons succes wensen. We offeren wat geld en lopen aan de andere kant de tempel weer uit.

Het is donker, ik hoor het ruisen van de rivier maar zie de omgeving niet. Het pad is verlicht met lantaarns helemaal slingerend tot aan de top. Moeten we helemaal daarheen? Oei dat is echt heel hoog! Langs de route staan hier en daar kraampjes met eten, drinken, snoep en zelfs voetmassage. Het pad loopt in eerste instantie geleidelijk omhoog, brede treden afgewisseld met vlakke stukken. Op deze manier is het goed te doen denk ik…

Maar al snel verandert dat. De trap wordt steiler zonder vlakke stukken. We lopen temidden van pelgrims. Groepjes, hele families, jongeren, eigenlijk iedereen van 0 tot 100 jaar, of ze nou slecht ter been zijn, hoogzwanger, stokoud, te dik, heel jong, iedereen gaat mee. Er wordt zachtjes gepraat en regelmatig gepauzeerd. Langs de route staan bankjes waar je even kunt uitrusten, wat kunt drinken of eten. Er ligt een man op de trap te slapen. Mensen wassen zich in het riviertje. Er zijn altaartjes en tempels langs de route waar gebeden, gezongen en geofferd wordt. We zien rituelen waar we niet veel van snappen zoals het spannen van dunne draden vanaf een altaar, het ophangen van zakjes specerijen. Het ruikt naar wierook en eten. Guus en ik praten nauwelijks met elkaar, we zijn zo bezig met onze omgeving en alles wat we zien. Mensen zeggen ons gedag, vragen waar we vandaan komen, lopen een stukje met ons mee. We complimenteren hun mooie kinderen en de kracht van de vaders die hun kinderen dragen. Er lopen namelijk heel veel mannen die hun kinderen tussen 0 en ca. 5 jaar oud dragen. Iedereen gaat immers mee! Maar ook moeders met baby’s. Of moeders waarop geleund wordt door hun jonge kinderen. Of oma’s die aan twee kanten worden ondersteund. We hebben diepe bewondering want wij hebben al onze energie voor onszelf nodig en moeten er niet aan denken om ook nog eens een familielid te moeten ondersteunen of dragen.

Het pad wordt smaller, de trap wordt steiler. We pauzeren regelmatig om op adem te komen en de hartslag te normaliseren. Na twee uur lopen en vooral genieten van alle indrukken om ons heen, wordt het wel heel steil en smal. Soms een tree of vijf en dan weer stilstaan, soms al na 1 tree. De treden zijn ongelijk. Het wordt ook lastiger omdat het druk is. April is de maand waarin de Sri Lankanen bij voorkeur de Peak beklimmen en dat is merkbaar. Ik wil me concentreren op mijn eigen ritme, maar moet inhouden voor een omaatje met een stok en een vader met een kind op zijn nek en een baby in zijn armen. We moeten mensen omzeilen die op de trap zijn gaan zitten. De trap is nu zo smal dat je er met twee personen naast elkaar kunt lopen.

Door de drukte komen we na ca. 3,5 uur klimmen in een opstopping terecht. De laatste kilometers staan we opgepropt tussen de pelgrims vast en gaan tree voor tree, heel langzaam richting de top. In deze pelgrimfile is het nog steeds rustig en vredig, we zien vanalles gebeuren. Een baby begint te huilen en midden op de trap besluit de jonge moeder haar kind de borst te geven, waarmee ze een nog grotere opstopping veroorzaakt. Maar de baby is er blij mee. We maken een praatje met mensen om ons heen. En zo staan we nog uren te staan in het donker, af en toe een stapje verder naar de tempel op de top van de Adams Peak.

Ca. 100 meter van de top verwijderd, zien we een licht oranje gloed aan de horizon verschijnen, de lucht begint prachtig te kleuren. We hebben het geluk dat we precies op de goede plek staan op een recht stuk trap met goed uitzicht. Iedereen draait zich om en wordt stil. We zijn getuige van een schitterende zonsopgang. Wauw adembenemend mooi! We proberen het met de camera vast te leggen maar de foto geeft niet weer wat we daar zien en ervaren. Wat een geluk dat we precies hier stonden, de mensen na de bocht hebben niets kunnen zien.

De meeste toeristen haken nu af. De zonsopgang is voorbij, de wachttijd voor de tempel is te lang, het geduld is op. Zij gaan terug. Wij piekeren daar niet over. We zullen de top bereiken! Wij doen zoals de pelgrims. We blijven geduldig wachten, nemen een koekje, kijken om ons heen naar de mensen en nu ook naar het prachtige uitzicht. We verbazen ons over de kinderen die allemaal nog steeds zo rustig zijn terwijl zij uit hun slaap zijn gehouden, uren onderweg zijn. Je ziet sommigen staande slapen. We geven enkele mede pelgrims een naam, zoals Piet en Toos Roekeloos en we hebben er nog steeds plezier in. Vlak voor de ingang van de tempel moeten de schoenen uit en de petten af. De berg met teenslippers wordt met de seconde hoger. Wij bewaren onze schoenen in onze tas. En dan, na 7 uur staan we uiteindelijk daar, op de top van de Adams Peak. We did it!!!! We lopen door de tempel, bekijken de biddende mensen en genieten van het uitzicht. Wat een bijzondere sfeer en wat zitten we hoog!!!

Het zit erop. Althans dat denken wij… Nu, zoals geadviseerd, zo snel mogelijk naar beneden en dan uitrusten. We beginnen de trappen af te lopen. Ik voel mijn kuiten. De zon schijnt, het is warm. Even stoppen om jas en vest uit te trekken. We staan te trillen op onze benen! De spieren beginnen overduidelijk te reageren. Snel weer verder. Nu zien we de prachtige omgeving die we in het donker niet konden zien. Alles ziet er anders uit. Hebben we echt dit hele stuk de berg opgelopen? Ik kan het bijna niet geloven. Mensen strompelen de trappen af, zitten langs de kant, zoeken schaduw. Ik gooi water over mezelf heen en het lopen wordt steeds lastiger. Ik heb het idee dat ik als een soort clown elke stap naar beneden zet. Ik begin ook mijn rug en mijn knieën te voelen. Twee uur kost het ons om in stevig tempo met zwabberende benen naar beneden te komen. Voor mij is het laatste uur het zwaarste deel van de tocht, voor Guus niet. Ik vermoed dat dat ook te maken heeft met verschil in gewicht. Guus vond de klim het zwaarst maar zweeft nu soepeltjes naar beneden…

Na in totaal 9,5 uur zijn we weer terug in het hotel. We zijn moe, bezweet en hebben spierpijn maar dat maakt niet uit, want we hebben iets meegemaakt dat we ons hele leven niet meer zullen vergeten!