In Kandy hebben we besloten om een SAB dag te houden. Een Schijt Aan Boeddha dag. Even geen tempels, boeddha's, offers, trommels en bellen. We gingen een middag "westers" doen. Dat viel nog niet mee want onze tuktuk chauffeur Kamal vond dat wij toch echt naar de wereldberoemde tempel van de tand moesten en naar de specerijentuin en de beroemde Kandy dansen. Maar wij weigerden. Tot twee keer toe stopte hij onderweg om het ons te vertellen en in brochures aan te wijzen. Maar ons antwoord was "nee, breng ons naar de shopping mall!" Onze westerse middag bestond uit shoppen, de eerste koffie drinken sinds we hier zijn en uit eten in de Pizza Hut. In die koffietent dronken we cappuccino en latte machiato tegen voor Sri Lankaanse begrippen exorbitante prijzen. We waren bijna 5 euro kwijt... het was een koffiezaak zoals wij dat wel kennen maar we werden bediend alsof we in een sterrenrestaurant zaten. Bij de Pizza Hut kregen we cola uit zo'n frisdrankmachine met ijsklontjes erin. Dat wilden we niet want in ijsklontjes kan gewoon kraanwater zitten waar wij ziek van kunnen worden. De jongen nam het weer mee terug om de ijsklontjes eruit te halen en dezelfde cola nog wat bij te vullen. Guus nam een spurt door het restaurant om te vertellen dat we dat ook niet wilden. Ze stond erop dat we nieuwe cola kregen. Na het eten liepen we voldaan terug langs de tempel van de tand naar een tuktuk die ons naar het hotel bracht.

De pogingen van Guus om ons te beschermen voor het kwade zijn niet helemaal gelukt. Vanmorgen startten we de dag met overenthousiaste darmen! Vermoedelijk zit er ook in zo'n frisdrankmachine gewoon water. Gelukkig is het daarbij gebleven dus konden we volgens plan met de tuktuk, een rit van bijna 5 uur, van Kandy naar Delhousie gaan. Onze tuktuk chauffeur Kamal, dezelfde die ons gisteren naar de tempel en de dansen wilde brengen, was nogal directief onderweg. Als er iets moois te zien was dan stopte hij en zei hij "take picture!" Hij vertelde Guus wanneer en hoe ze een foto moest maken. Binnen 10 seconden had hij het bij haar dan ook behoorlijk verbruid. Die zouden geen vrienden meer worden. Na een uur begon er ook bij mij een lichte allergie voor Kamal te ontstaan. Maar we moesten nog een paar uur met hem verder. Om het beheersbaar te houden hebben we de theorie van de kernkwadranten van Daniël Ofman van stal gehaald, "wat kunnen wij van Kamal leren?" Dat hielp. Het was wel een adembenemend mooie rit door de bergen. De natuur is zo prachtig en de theeplantages zijn zo bijzonder, je raakt hier niet uitgekeken. En de tijd lijkt in deze omgeving te hebben stilgestaan. In een winkeltje kochten we een brood dat met de hand met een bot mes voor ons werd gesneden en in krantenpapier werd ingepakt. Mensen lopen langs de weg met bossen takken op hun hoofd of manden met theebladeren. Ook kwamen we langs de plek in de Seven Virgin Mountains waar in 1974 een vliegtuig van Martinair is neergestort en alle 191 inzittenden zijn omgekomen. Er zaten 184 Indonesische pelgrims in die onderweg waren naar Mekka en 7 Nederlandse bemanningsleden. Zo'n contrast, die prachtige bergen waar zoiets vreselijks is gebeurd en ook apart dat die pelgrims zijn neergestort vlakbij de Adams Peak, een ander pelgrimsoord.

Nu zitten we in Delhousie, aan de voet van die Adams Peak of Sri Pada. Het beklimmen van deze 2243 meter hoge heilige berg wordt door zowel christenen, moslims, boeddhisten als hindoes als een pelgrimstocht gezien. Zij geloven dat Adam/Boeddha/Shiva hier de eerste voet op aarde zette. Iedere Sri Lankaan moet dit minimaal eens in zijn leven, maar liefst vaker hebben gedaan. De tocht bestaat uit 5500 treden en op de top staat een tempel. Je kunt op elk moment van de dag starten maar als je om 2 uur s' nachts start kun je na ca. 3,5 uur lopen de zonsopgang zien. De sfeer in dit gehucht is zo bijzonder, ik denk niet dat ik dat kan beschrijven. Busladingen vol pelgrims arriveren de hele dag door, daar tussendoor een handjevol toeristen. Er klinkt muziek en gezang uit de tempel. Kraampjes met warme mutsen en energierijke voedingsmiddelen. Er heerst een soort stille opwinding. Wij gaan af en toe op een bankje bij de start zitten om de mensen te bekijken en te fotograferen die de tocht beginnen of er net van terug komen. Hele gezinnen, groepjes jonge mensen, omaatjes, vaders met een kind op hun nek. Alles en iedereen gaat de berg op. Sommigen dik gekleed, sommigen met muts, lange rok en teenslippers. Veel zelfs op blote voeten, maar wel met een muts op! Er wordt naar ons gelachen, een praatje gemaakt, geposeerd voor de foto. We kwamen zelfs een bekende tegen, de zoon van de familie in Habarana! We genieten volop, raken niet uitgekeken en uitgepraat over wat we meemaken. En vanavond zijn wij aan de beurt. Om 01:30 uur vertrekken wij. Lange broek, thermoshirt, vest, jas, sokken en sportschoenen liggen klaar. Eten en drinken kun je onderweg op de berg kopen. We hebben het advies gekregen om de terugweg zo snel mogelijk te doen. Je benen gaan dan reageren, trillen en je knieën gaan pijn doen als je langzaam gaat. Dat is ook te zien aan de mensen die we naar beneden zien komen. Bij sommigen lijken de benen een geheel eigen wil te hebben gekregen en sommigen komen amper vooruit. Maar desalniettemin gebeurt daar iets op die berg waardoor iedereen blij en tevreden is. We zijn zo benieuwd!!!